ΛΟΦΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΙΛΚΙΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΚΙΛΚΙΣ

«Ψωροκώσταινα» - Στις μέρες μας, συνήθως χρησιμοποιούμε απαξιωτικά αυτή τη λέξη όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια κακόμοιρη, υποχωρητική, ανοργάνωτη, αδύναμη και φτωχή Ελλάδα της νεότερης ιστορίας - Πανωραία Χατζηκώστα - Ψωροκώσταινα - «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι».

«Ψωροκώσταινα» λέμε σήμερα, όταν θέλουμε να περιγράψουμε την ανέχεια και τη φτώχεια και ειδικότερα όταν θέλουμε να καταδείξουμε κάποιον ή κάτι ως τον «φτωχό συγγενή» ενός συνόλου, ή με άλλα λόγια τον «τελευταίο τροχό της αμάξης». Στις μέρες μας, συνήθως χρησιμοποιούμε απαξιωτικά αυτή τη λέξη όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια κακόμοιρη, υποχωρητική, ανοργάνωτη, αδύναμη και φτωχή Ελλάδα της νεότερης ιστορίας.
Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι η Ψωροκώσταινα, ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο της νεοελληνικής ιστορίας και μάλιστα μια ηρωική και αξιέπαινη γυναίκα στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 κι ότι αυτός ο χαρακτηρισμός την αδικεί, καθώς αφιέρωσε τη ζωή της στην υπηρεσία της πατρίδος;
Όταν το 1821 καταστράφηκε η πόλη των Κυδωνιών μετά από την αποτυχημένη επαναστατική κίνηση που επιχειρήθηκε, ο πληθυσμός της σφάχτηκε και το σύνολό του εγκατέλειψε την όμορφη πόλη με ντόπια ή ψαριανά καράβια. Στην χαλασιά αυτή κατάφερε να σωθεί η Πανωραία Χατζηκώστα, μια όμορφη αρχόντισσα με πολύ περιουσία. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης τη βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασαν σ' ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά. Τον άντρα της, τον Κώστα Αϊβαλιώτη, που ήταν πάμπλουτος έμπορος, και τα παιδιά της, τους έσφαξαν μπρος τα μάτια της οι Τούρκοι. Στα Ψαρά λοιπόν, πάνφτωχη και ολομόναχη, οι συντοπίτες της και κυρίως ο Βενιαμίν ο Λέσβιος (δάσκαλος της Ακαδημίας των Κυδωνιών) την βοήθησαν και την προστάτεψαν.
Η Πανωραία σύντομα άφησε τα Ψαρά και πήγε στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο. Εκεί την ακολούθησε κι εγκαταστάθηκε και ο Λέσβιος. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, αφού ζούσε από τις υπηρεσίες τις οποίες προσφέρει στον δάσκαλο και φιλόσοφο Βενιαμίν Λέσβιο, ο οποίος παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει. Τον Αύγουστο του 1824 όμως, ο Λέσβιος πέθανε από τύφο. Από τότε για την Πανώρια άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μόνη και άγνωστη, βγάζει το ψωμί της πότε κάνοντας τον αχθοφόρο, πότε την πλύστρα και πότε χάρη στην ελεημοσύνη όσων την συμπονούσαν.
Την περίοδο εκείνη η Επανάσταση δοκιμαζόταν από την επέλαση του Ιμπραήμ, ο οποίος εκτός από τις άλλες καταστροφές άφηνε στο πέρασμά του και εκατοντάδες αρφανά που συγκεντρώνονταν στο Ναύπλιο. Παρά τα προβλήματά της, η Πανώρια ζήτησε και πήρε υπό την προστασία της παιδιά ορφανά. Για να τα θρέψει περνούσε από σπίτι σε σπίτι και ζητιάνευε. Είχε παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της, που τα αλητάκια της παραλίας την πείραζαν και την φώναζαν Ψωροκώσταινα.
Το 1826 έγινε έρανος στο Ναύπλιο για να βοηθήσουν το μαχόμενο Μεσολόγγι. Έτσι μια Κυριακή, στήθηκε στη κεντρική πλατεία ένα τραπέζι και οι υπεύθυνοι του εράνου ζητούσαν από τους καταστραμμένους, πεινασμένους και χαροκαμένους Έλληνες να βάλουν πάλι το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν τους μαχητές και τους αποκλεισμένους του Μεσολογγίου. Αλλά ποιος είχε και ποιος θα έδινε από αυτό το φτωχομάνι; Κανείς δεν πλησίαζε το τραπέζι, όλων τα σπίτια δύσκολα τα έφερναν πέρα. Τότε η φτωχότερη όλων, η χήρα Χατζηκώσταινα, η Πανωραία, έβγαλε το ασημένιο δαχτυλίδι από το δάχτυλό της και ένα γρόσι που είχε στην τσέπη της και τα ακούμπησε στο τραπέζι της ερανικής επιτροπής, λέγοντας «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι».
Ύστερα απ' αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της» κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή απαθανατίστηκε «επίσημα» πλέον, με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα».
Η πλύστρα Πανωραία όμως, δεν έδινε μόνο μαθήματα πατριωτισμού, αλλά και ανθρωπιάς, καθώς το ελάχιστο εισόδημά της το μοιραζόταν με ορφανά παιδιά αγωνιστών και όταν ο Καποδίστριας ίδρυσε ορφανοτροφείο προσφέρθηκε γριά πια και με σαλεμένο τον νου από τον πόνο και τις στερήσεις, να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά αμοιβή.
Και εκεί που άρχισε να χαίρεται για τα «παιδιά της» που είχαν βρει ρούχα και φαγητό, λίγους μήνες μετά τη λειτουργία του ιδρύματος η Πανώρια πέθανε. Οι επίσημοι δεν την τίμησαν. Την τίμησαν όμως με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά του ορφανοτροφείου, τα οποία μέσα σε λυγμούς την συνόδευσαν ως την τελευταία της κατοικία.
[Για το πώς η Ψωροκώσταινα έγινε «σύμβολο» υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, η οποία μάλλον οφείλεται στην αγάπη που έτρεφε ο απλός κόσμος για την Πανώρια. Σύμφωνα με αυτήν, η Ψωροκώσταινα, όπως την έλεγαν λόγω της φτώχειας της, ήταν σύζυγος αγωνιστή. Δεν είχε καμία βοήθεια από πουθενά και ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου. Κάποια στιγμή την είδε ο Καποδίστριας και της έδωσε κάτι. Τότε εκείνη, κατανοώντας το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας, έδωσε στον κυβερνήτη όσα χρήματα είχε συγκεντρώσει. Ο Καποδίστριας συγκινήθηκε από τη χειρονομία και έδωσε εντολή να συνταξιοδοτηθεί.]

Πως όμως έγινε πανελλήνια γνωστό το παρατσούκλι της Πανωραίας;
Στην εποχή του Καποδίστρια σε μια συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος παρομοίασε το Ελληνικό Δημόσιο με την Ψωροκώσταινα. Ο συσχετισμός «άρεσε» και κάθε φορά που αναφερόντουσαν στο θέμα του Δημοσίου το ονόμαζαν «Ψωροκώσταινα». Λίγο αργότερα όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Βαυαροί και διέλυσαν τα άτακτα στρατιωτικά τμήματα των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, η φράση «Τι να περιμένει κανείς από την Ψωροκώσταινα;» πέρασε στην ιστορία. Οι αγωνιστές αποκαλούσαν την αντιβασιλεία ειρωνικά «Ψωροκώσταινα» και οι Βαυαροί από την πλευρά τους όταν ήθελαν να απαντήσουν σε όσους ζητούσαν τη βοήθεια του κράτους για να συντηρηθούν έλεγαν περιφρονητικά: «Όλοι από την Ψωροκώσταινα ζητούν να ζήσουν». Το «παρατσούκλι» το οποίο απέδιδε με μοναδική ευστοχία την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, από τότε και έως τις ημέρες μας αναφέρεται συχνά.
Μάλιστα το 1942, κατά τη συνεδρίαση της πρώτης Βουλής κάποιος βουλευτής χαρακτήρισε και πάλι την Ελλάδα Ψωροκώσταινα. Όλοι είχαν αποδεχθεί πλέον τον χαρακτηρισμό. Έναν περιφρονητικό χαρακτηρισμό τον οποίο έχουν αποδεχθεί και οι σημερινοί πολιτικοί. Χαρακτηρισμός, που όσοι γνωρίζουν την ιστορία, δεν τους θίγει, διότι η Ψωροκώσταινα θα έπρεπε να ονομαζόταν Λεβεντοκώσταινα.

ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ @ ΤΡΕΙΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΙ ΚΡΗΤΙΚΟΙ - ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ - HD - Τραγούδι βασισμένο στην γνωστή παραλαγή του "άρρωστου ναύτη"

Λευτεριά στους ανέμους ζητάω έχω πάψει να είμαι θνητός - ΗΛΙΟΣ - ΘΕΟΣ@ ΗΛΙΑΣ ΠΙΤΕΡΗΣ - HD - Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω έχω φίλο τον Ήλιο-Θεό με του αγέρα το νέκταρ μεθάω αγκαλιάζω και γη κι ουρανό. Και χωρίς τα φτερά δεν φοβάμαι το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι στο Αιγαίο να δίνω φιλιά. Λευτεριά στους ανέμους ζητάω έχω πάψει να είμαι θνητός ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω δίχως σώμα χρυσός αετός. Και χωρίς τα φτερά δεν φοβάμαι το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι στο Αιγαίο να δίνω φιλιά. Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω έχω φίλο τον Ήλιο-Θεό με του αγέρα το νέκταρ μεθάω αγκαλιάζω και γη κι ουρανό

Το γραμμα βρεθηκε στην τσεπη του νεκρου μαχητη Ανδρεα από την Ρουμελη στην μαχη του Κιλκις(19-21 Ιουνίου 1913) - Βασιληκουλα σι χανο για την Πατριδα αυτό το χουριο που θελουμ να παρουμ του λεν Κιλκιδα

Ηνε τορα δυο μερες Αγαπημενη μου Βασιληκουλα που καμωμε πολεμο με αυτά τα παληοσκυλα μας βαρουνε πολι μι ουβιδες  χαθηκανε  πουλα πεδια θκαμας        
Παγ κι η Γιανςμας  τον πηρε ουβιδα του κεφαλτ .             
Τορα περιμενομ σε μια ρεματια να ξαποστασουμ λιγουλακι κι σι γραφο .                                              
Βασιληκουλα σι χανο για τη  Πατριδα  αυτό το χουριο που θελουμ να παρουμ του λεν Κιλκιδα   κε λεν πως το μουσχαρη θα πλεξ στο εμα  εχο ένα εστημα πως κεγω θα παγο  να φαγο κουμαρα να βρο τον παπουλημ   αλλα να μη κλαψσ Βασιληκουλαμ   αμα ηνε για τι Πατριδα δακρια δεν εχ   κλαματα  μοναχα για οσοι   ψοφουν στο στρομα  θημαμε τι ελεγε κι Μητρος του παπουλ για τσεγναικες το παλιο κερο στη Σπαρτ η τας η επιτας .                                                                                
Κλαματα δεν θελο ντροπης πραματα να σκουζτε για μας εδο τσβουλγαροχτον , εγκδιταδες ντιπ κι για ουλες τσατιμιες που πραξαν σταδελφια Μακεδονοι .                  
Μονο ένα κερι στην αγια Παρασκεβι φτανι  για διαθηκ ινε τα πεδακια μας  αμα μιγαλοσν να παν κιφτα στον  πολεμο στη Πολ μι τον βουλγαροχτονο βασιληα μας να μνιμονευσν τον ταφουμ μι εμα                     
Σι φιλο βασιληκουλαμ πολύ                                               
για χαρα για την πατριδα                                                                        Απτό ρεμα Κιλκιδας Αντρεας                                                

ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΛΚΙΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΙΛΚΙΣ

Το Σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στους πρόποδες του Λόφου του Αγίου Γεωργίου του Κιλκίς και κατατάσσεται στα αξιολογότερα της Ελλάδας. Η επιφάνεια του είναι σχετικά μεγάλη και ξεπερνά τα 1.000 τετραγωνικά μέτρα και έχει δύο ορόφους. Η υγρασία του παραμένει σταθερή στο 95% και η θερμοκρασία του δεν ξεπερνά τους 15 με 17 βαθμούς Κελσίου. Αποτελείται από ασβεστολιθικά πετρώματα και χρονολογούνται 235 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η δημιουργία του σπηλαίου άρχισε όταν το νερό της βροχής κατάφερε να περάσει μέσα στα πετρώματα ελευθερώνοντας διοξείδιο του άνθρακα με αποτέλεσμα τη διάβρωση του πετρώματος από την όξινη δράση του. Έτσι με το νερό της βροχής ασβεστίτης εγκαθίσταται στο σπήλαιο, ο οποίος είναι βασικό υλικό των σχηματισμών του σπηλαίου. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε γύρω στο 1925 από τον λατόμο Γεώργιο Παυλίδη (Μπουλασίκη) ο οποίος εργαζόταν και τυχαία βρέθηκε μπροστά στην είσοδο του σπηλαίου. Η πρώτη χαρτογράφηση έγινε από την Άννα Πετροχείλου, το 1930, ενώ πολύ αργότερα το 1986, το σπήλαιο έγινε επισκέψιμο ύστερα από κατάλληλες εργασίες αξιοποίησηςοι οποίες ξεκίνησαν το 1977.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟN ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΙΛΚΙΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΛΚΙΣ ΤΟΥ 1916

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ - Πρός απάσας τας αρχάς που διοικούν το χωρίον Ματαράγκα Καρδίτσης:Εν Ματαράγκα τη 8η Δεκεμβρίου 1907 Ο Διοικητής του Χωρίου Νικόλαος Παπακωνσταντίνου Υπονωματάρχης

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗ
Πρός απάσας τας αρχάς που διοικούν το χωρίον Ματαράγκα Καρδίτσης:
Δήμαρχο, ιερέα του χωριού, Δάσκαλο και άπαντας τους προύχοντας του χωριού.
'Ηλθα εις Ματαράγκαν κατόπιν διαταγής του Διοικητού μου μετά ενός χωροφύλακος προς επιβολήν της τάξεως από άκρον του χωρίου άνευ χρονοτριβής και άμεσα.
Διότι προχθές στο σιργιάνη μετά την θίαν και Ιεράν Λειτουργίαν εν το Ναό όταν έπεζαν τα κλαρίνα και τα όργανα ο Κώστας ( ας μην αναφέρο το όνομά του ) χόρεβε σινέχια μπροστά χορίς να αφίνη και τους άλους να χορέψουν μπροστά με κατά σινέπια παραξιγιθίκατε και πλακοθίκατε στο ξίλο με τα παλούκια και τα μαχέρια με αποτέλεσμα και κατα σινέπια να τραβματιστούν πολοί άνθροποι.

Πάραφτα να εφαρμόσετε άπασας τα εξίς διαταγάς μου:

1) Αν ξανασιμβή τιάφτη πράξης εν τω χωρίο να γνορίζετε οτί θα σας συλλάβω και άνεφ χρονοτριβής αμέσος θα σας κλείσο στη φυλακή.'Οταν πεζουν τα κλαρίνα και τα μουσικά όργανα στο σιργιανη στο πανιγιρη και στο γάμο πρέπη να χορεβουν μπροστά άπαντες που επιθιμούν να χορέψουν και όχι μόνο ο ίδιος άνθροπος. Αφτό είνε γαηδουριά.
2) Μου αναφέρθικε ότι ο γάηδαρος του χαντζόπουλου τον Σεπτέμριο μπίκε στο καλαμπόκι του Βάϊου ( ας μην αναγραψο το επίθετο ) και ο Βάϊος εκνεβρίστικε και κάρφοσε τον γάηδαρο με τιν αξάλη στο ένα καπουλη. Καταλαβένετε ο γάηδαρος δεν είναι ο όνος αλά ο Βάϊος.Ανεφ πολόν σκέψεον καταλαβένη κανής ότι το κεφάλη δεν έχη μιαλό αλά κολοκιθόσπορο. Απαγορεύετε να ξαναγίνη εκ νέου τέτιο απαράδεκτο ή παρόμιο πράγμα.
3) Πίγα στο μαγαζή για καφέ και από έξο βρομούσε κατρουλιό. Απαγορεύετε να κατουράτε έξω στον τίχο του μαγαζιού.
4) Απαγορεύετε το βρισίδιν το φονασκίν και εντός του καφενίου το ανεμίζιν διότι είναι χιμόνας και εσθάνετε τις αποφορά από τι βρόμα. 'Οστις επιθιμή να ανεμιστή να εξέρχετε έξοθεν του καφενίου.
5) 'Ιδα πολές γυνέκες να πιάνουν τη σιγγούνα μετά του υποκαμίσου να το τραβούν προς τα έμπροσθεν να ανίγουν τα πόδια και να ουρούν ορθίος. Το τιούτον είναι απαράδεκτον και πρέπη άνεφ χρονοτριβίς να τις βρακόσετε άπαξ και διαπαντός.
6) 'Οταν λίαν προϊαν πάτε τα γελάδια στο γελαδάρη και γιρίζοντας πρέπη ανιπερθέτος να μαζέβετε τις βονιές των ζώον από το δρόμο, το ίδιο να κάνετε και το βράδη διότι δεν έχη που να πατίση όστις βαδίζη εις τας οδούς του χωρίου. Και εκτός του τιούτου σας χριάζοντε αι βονιές να ζεστένεστε στο μπουχαρί το χιμόνα με τα κρία.
7) Σε κάθε πανίγιρι απόκριες πάσχα και γάμους που βαδίζη καλοντιμένος ο κόσμος και πάι στην Εκλισία και μετά χορέβη στα σιργιάνια και στους γάμους πρέπη άπαντα τα σκυλιά να είναι δεμένα δια χονδρόν αλισίδεον και σχινίον προς αποφιγίν ατιχιμάτων εκ τον σκιλοδακομάτων.
8 ) Να μίν πίνετε πολί ινοπνεβματόδη ποτά τσίπουρα και ίνους και μετά ξερνοβολάτε και κάνετε χαζαμάρες.
9) Να τιρίσετε άνεφ αντιρίσεος και χρονοτριβής την άνοθεν τάφτην διαταγήν μου άνθροπη σκύλη και γινέκες διότι όπιος συληφθή παραβάτις θα τον σιλάβο θα τον κλίσο στο σχολίο και αλίμονό του θα τον ταράξο και θα τον μαβρίσο στο ξίλο.

Να με σινχορίτε αν έκανα κάπιο σιντακτικό λάθος καθότι τελίοσα και εγώ τρίτη του Δημοτικού σχολίου διότι δεν με έστιλε ο πατέρας μου από το χωρίον τιν Λάρισσαν για να μάθο γράματα Σαν γκαραγκούνις που είμε και εγό λαβενετε άπαντες τας γραφάς μου τας οπίας θέλετε δεν θέλετε θα τα τιρίσετε ερθέτος.




Εν Ματαράγκα τη 8η Δεκεμβρίου 1907
Ο Διοικητής του Χωρίου
Νικόλαος Παπακωνσταντίνου
Υπονωματάρχης

Τάδε έφη - Καραϊσκάκης

 Καραϊσκάκης - Στο μοναστήρι του Προυσού πεσμένος στο κρεβάτι απ” τη φυματίωση κατά το 1823 ο Καραϊσκάκης παροτρύνθηκε από κάποιο καλόγερο να τάξει στην Προυσιώτισσα ένα δώρο για να γίνει καλά.

- Τι να δώσω ορέ!… Δεν έχω τίποτε άλλο απ” το μουλάρι μου και το τάζω, είπε χαμογελώντας πικραμένα.
Αφού βελτιώθηκε κάπως η υγεία του και του έπεσε ο πυρετός έδεσε το μουλάρι απ” την πόρτα της εκκλησίας χάρισμα στην Παναγία κι όπως πάντα είπε τ” αστείο του:
- Που να” ξερα εγώ Παναγιά μ” πως ήθελες του μπλάρι μ” για να με γιάν’ς τόσον καιρό

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΟΥΜΕΝΙΣΑ ΚΙΛΚΙΣ

Γεράσιμος Ραυτόπουλος - Μία εν πολλοίς, άγνωστη ιστορία, που δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει ένα αμούστακο παιδί, με οδηγό την αγάπη του για την Πατρίδα.

Ο 12χρονος που έγινε υπαξιωματικός

Ένα από τα σημαντικά… παραλειπόμενα της Μάχης Κιλκίς – Λαχανά είναι ότι σε αυτή διακρίθηκε για τον ηρωισμό του και πήρε το βαθμό ο νεότερος υπαξιωματικός στην ιστορία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος.
Ο ανήλικος που αν και το μπόι του δεν ξεπερνούσε τα 140-150 εκατοστά, εντούτοις διέθετε τόσο θάρρος και τσαγανό που εξέπληξε τους πάντες.
Ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος γεννήθηκε το 1900 στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς. Την περίοδο δηλαδή που η Ελλάδα προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά της. Προσπαθούσε να ορθοποδήσει οικονομικά, προσπαθούσε να συνέλθει από το ηχηρό χαστούκι του «ατυχούς πολέμου» του 1897 και την ταπεινωτική ήττα από το στρατό του Σουλτάνου.
Στα 12 του ο Ραυτόπουλος έφυγε από το νησί του για να καταταγεί εθελοντικά στο πεζικό. Ήδη έχει ξεσπάσει ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος κατά των Οθωμανών και η χώρα έχει ανάγκη από στρατιώτες.
Έφτασε στον Πειραιά και πήγε αμέσως στο στρατολογικό γραφείο. Εκεί, οι στρατολόγοι στην αρχή ίσως να γέλασαν ειρωνικά. «Επ, μικρέ, τι κάνεις εσύ εδώ;» του είπαν και πρόσθεσαν:
«Πήγαινε στο σπίτι σου, ο πόλεμος είναι για άνδρες. Έχεις χρόνια ακόμη».
Ο Γεράσιμος όμως δεν πτοήθηκε. Βγήκε από το κτίριο και πήγε αμέσως στο σταθμό των τρένων, που γεμάτα φαντάρους και εφόδια έφευγαν για το μέτωπο.
Το μικρό του κορμί τον βοήθησε να μη γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς και σε μια στιγμή χαλαρότητάς τους, ο μικρός πέρασε κάτω από τα μάτια τους και μπήκε σε ένα βαγόνι γεμάτο στρατιώτες.
Προορισμός του, η Λάρισα και το 18ο Σύνταγμα της 6ης Μεραρχίας. Μόλις παρουσιάστηκε στο διοικητή, εκείνος γέλασε αλλά τελικά τον πήρε ως «παιδί του Συντάγματος». Ο ρόλος του θα ήταν διακοσμητικός, κάτι σαν τη μασκότ του Συντάγματος.

Όμως ο μικρός είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε στη μάχη της Ελασσόνας.
Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό με αυτόν το 12χρονο σατανά που πολέμησε λυσσασμένα και συμπεριφερόταν στη μάχη σαν έμπειρος στρατιώτης. Και όχι μόνο αυτό, έγινε μάλιστα και κάτοχος ενός λαφύρου.
Ενός όπλου τύπου «Μαρτίνι» που απέσπασε από κάποιον Τούρκο.
Επόμενη μάχη το Σαραντάπορο.
Ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος πολέμησε με περισσότερη λύσσα και ορμή ώστε ο διοικητής του, μπροστά σε αυτό το μικρό γίγαντα, έμεινε άφωνος. Του έδωσε μάλιστα να έχει ένα Manlicher-Schonauer.
Στη μάχη Κιλκίς – Λαχανά το 1913, η τύχη δεν γύρισε την πλάτη στον 12χρονο παρότι συνελήφθη αιχμάλωτος από Βούλγαρους.Ένα βράδυ ο μικρός τα παίζει όλα για όλα. Με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερε να σκοτώσει 3 Βούλγαρους από το απόσπασμα των 5 που συνόδευε τους Έλληνες αιχμαλώτους και τον ίδιο και δραπέτευσε.
Όπως όμως επέστρεφε στο στρατόπεδο των Ελλήνων άκουσε πνιχτές κραυγές μέσα σε ένα όρυγμα.
Ένας Έλληνας εύζωνας, βαριά τραυματισμένος αργοπέθαινε. Ο Ραυτόπουλος δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά.
Πήρε τον εύζωνα στην πλάτη και τον γύρισε στο στρατόπεδο.
Είναι χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα του τύπου της εποχής.
Η «Εστία», έγραφε: «Σας παρουσιάζομεν σήμερον τον μικρότερον υπαξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού.
Είναι ηλικίας 12-13 ετών και κατάγεται από το Φισκάρδον της Κεφαλληνίας.
Το όνομα του ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ (αριστερά στην εικόνα).
Ο πατέρας του αρτοποιός εις την Ύδραν, η μητέρα του μένει εις τον Πειραιάν και αυτός ήτο υπηρέτης εις Πύλον όπου τον εύρεν η επιστράτευσις.
Το πολεμικόν μένος που είχε καταλάβει όλον τον κόσμο, ηλέκτρισε και τον μικρόν υπηρέτην, ο οποίος εζήτησεν αμέσως όσα χρήματα είχε να λαμβάνει από τον πάτρωνά του και την επομένη απεβιβάζετο εις Αθήνας, παρουσιασθείς εις το Στρατολογικόν γραφείον όπως καταταχθή εθελοντική.
Η ηλικία του δεν εβοήθησε την αποδοχήν της αιτήσεώς του και ο μικρός έφυγε από το γραφείον λυπημένος αλλ’ όχι και απηλπισμένος.
Μίαν πρωίαν διαφυγών την προσοχήν των φρουρών, εσκαρφάλωσεν εις τον μεταξύ των δύο βαγονίων χώρον και μαζή με τον στρατόν έφθασεν εις την Λάρισσαν, όπου επί τέλους μετά την τόσην του επιμονήν εγένετο δεκτός εις το 18ον σύνταγμα της 6ης μεραρχίας ως “παιδί του συντάγματος”.

Εις την μάχην της Ελασσώνος έγεινε κάτοχος Τουρκικού λαφύρου, όπλου Μαρτίνι, με το οποίον έλαβε το βάπτισμα του Πυρός. Η ανδρεία του εξετιμήθη από όλους και εις την μάχην του Σαρανταπόρου του εδόθη εις ένδειξιν αναγνωρίσεως της ικανότητός του, Μάλινχερ.
Εις την πεισματώδη μάχην του Κιλκίς ευρέθη μεταξύ πέντε Βουλγάρων αιχμάλωτος, αλλά καθ’ ην στιγμήν οι Βούλγαροι ησχολούντο να εύρουν κανένα σχοινί διά να τον δέσουν, αυτός αρπάζει το Μάλινχερ και ρίπτει νεκρούς τους τρεις, ενώ οι δύο άλλοι εσώζοντο διά της φυγής.
Κατ’ αυτόν τον τρόπον, ο μικρός στρατιώτης έσωσε και έναν τραυματίαν εύζωνον, όστις θα περιήρχετο εις χείρας των δημίων.
Το γεγονός τούτο της ανδραγαθίας του λιλιπουτείου υποδεκανέως επιστοποιήθη και επισήμως, μεθ’ ο και ο διοικητής του τον προήγαγε εις δεκανέα».
Δυστυχώς όμως τα ίχνη του μικρού δεκανέα χάθηκαν καθώς μετά κανένα αρχείο, καμία αναφορά δεν έχει υπάρξει στο πρόσωπό του…